Rozdział I

EARLIER...

*Sara*

Stałam tam, tuż przy drzwiach.
Przed oczami miałam zimne, surowe drewno i mosiężną klamkę. Stopy marzły mi na zimnej posadzce; wcześniej zdjęłam buty, by nie narobić żadnego, nawet najlżejszego hałasu. Nieśmiali ludzie już tak mają.
Zapukałam cicho w drzwi i weszłam do gabinetu Gregora.
- Sara, jestem trochę zajęty.. No ale jeżeli to coś ważnego, mów. - powiedział spokojnie.
- Chcę pojechać do Willingen, na konkurs skoków. - oznajmiłam cicho.
- Jasne! Zapłacę. Wreszcie zaczęłaś czymś się interesować. - zapewnił mnie wujek radosnym tonem.


LATER...


*Sara*

Pięć dni później byłam w hotelu niedaleko skoczni w Willingen. Po rozpakowaniu walizki udałam się na przechadzkę po okolicy.

Kiedy wyszłam, moje policzki owiał chłodny, mroźny wiatr. Widać było i czuć, że to środek styczniowej zimy. Po krótkim spacerze skierowałam się w stronę skoczni. Do konkursu skoków pozostało dziesięć minut. Aparat - nowoczesny i drogi - zwisał na pasku z mojej szyi i podskakiwał w rytm szybkich kroków.

*Andreas*

Ladies and gentlemen, please welcome... team Germany!

Głos spikera zapowiadającego nasze wejście wywołał wśród tłumu prawdziwą wrzawę. Z naciskiem na okrzyki ze strony ladies.
- Czy mi się tylko wydawało... - zaczął Andreas Wank, mój najlepszy przyjaciel z drużyny. - Nie, ta dziewczyna naprawdę zemdlała... I jeszcze ta, a może też tamta?
- Idiota! - mruknąłem, wciąż ze szczerym uśmiechem na ustach, mimo że chętnie bym mu przywalił.
- Nic nie poradzisz na to, że te panny szaleją widząc twoje niebieskie oczęta - stwierdził Wank.
- Serio? Powiedziałeś "oczęta"? Skąd u ciebie takie słownictwo? - spytałem, bo na co dzień jego zasób słownictwa był bardzo ubogi i przeważały w nim wyrazy typu: browar i laski.

Tego szalonego dnia zdążyłem oddać dwa skoki, z których ani jeden nie był w pełni taki, na jaki mnie stać. Powód był prosty i dobrze mi znany - rozkojarzyła mnie dziewczyna z trybun. Na oko w moim wieku, robiła zdjęcia. Mroźny wiatr rozwiewał jej brązowe włosy i czerwienił policzki - co nie dało się ukryć, było bardzo słodkie. Miałem ochotę oddać jej całe swoje ubranie - wyglądała na nieźle zmarzniętą.

Prolog

- Hej, Andreas, nie powinieneś tego robić.. - wyszeptałam, jeszcze spokojnie.

- Na pewno chcesz, żebym przestał? - odpowiedział namiętnie chłopak, całując mnie w dekolt jeszcze mocniej.

Uśmiechnęłam się drwiąco.

- Okej, skoro sprawia ci to taką przyjemność.. - twarz Andreasa rozświetlił uśmiech.

Prawie słyszałam swój puls, poczułam suchość w ustach. Byłam lekko zestresowana.

- Podobasz mi się, Sara. - znowu uśmiech - Jesteś taka.. niewinna.

Jego mroczny wzrok powędrował na moją klatkę piersiową. Czerpał korzyści ze swojego wzrostu. Impuls, by zaczerwienić jego policzek rósł w szybkim tempie, ale stłumiłam go w strachu przed górującym nade mną mężczyzną. Uniosłam ręce, aby odepchnąć go od siebie, ale momentalnie chwycił mnie za nadgarstki. 

- Nawet nie próbuj. - powiedział ochryple.

Opuścił moje ręce, wzdłuż ciała, wciąż trzymając je w silnym uścisku. 

A był to dopiero początek.